در مقابلش می ایستی.....
تمام واژه هایی که نماد محبّت است را از بری اما..
نگاهش می کنی دوست داری از نگاهت دوست داشتن را بخواند....
سکوت می کنی و آشکارا به حوض خالی از واژه هایت حسرت می خوری...
تنها تپش قلب توست که به او می گوید دوستش داری به خاطر خودش و نه حتی به خاطر دوست داشتن او و یا چشم به راه بودن آمدنت....
خدایا چقدر خوب که تو هستی تا احساس کنم می توان کسی را رها و آزاد دوست داشت....
می دانی که زیبا ترین لحظه های زندگیم زمانی است که تو در گوشم نغمه ی زیبای هستی را سر می دهی...پس به امید استمرار این لحظه ها.