گاهی تمام فریاد وجودت، سکوت خاموشی می شود و چشم هایت شب های بارانی بی یار بودن را در پی پلک های  غفلت از یاد می برد و هیچ ندایی نمی شنوی.....!
هیچ چیز تو را نمی خواند،‏نغمه های هستی زمزم بودن را را برایت سر نمی دهند و قلب نا آرام، از تپش افتاده و تمام لحظات زیبایت تنها خاطره ای می شود تا بهانه ای برای بازگشتت باشد..!
باور نمی کنی هیچ چیز را ... حتی آغازها را...!
دوست داری عشق را سر مشق مشق های هر روز زندگی روزمره ات کنی و آن قدر بنویسی و تکرار کنی که دیگر جزئی از وجودت گردند...!
خسته ای می دانم!
اما...بمان چرا که فردایی هست که تو را به ماندن می خواند!