در مقابلش می ایستی.....
تمام واژه هایی که نماد محبّت است را از بری اما..
نگاهش می کنی دوست داری از نگاهت دوست داشتن را بخواند....
سکوت می کنی و آشکارا به حوض خالی از واژه هایت حسرت می خوری...
تنها تپش قلب توست که به او می گوید دوستش داری به خاطر خودش و نه حتی به خاطر دوست داشتن او و یا چشم به راه بودن آمدنت....
خدایا چقدر خوب که تو هستی تا احساس کنم می توان کسی را رها و آزاد دوست داشت....
می دانی که زیبا ترین لحظه های زندگیم زمانی است که تو در گوشم نغمه ی زیبای هستی را سر می دهی...پس به امید استمرار این لحظه ها.

وقتی بارون از آسمون دل گیر فرود می آد هم به رودخونه می ریزه و هم به دریا...
دریا اون قدر بزرگ که همه بارون آسمون را تو خودش جا می ده...
ولی روخونه تو بستر کوچیکش جا نمیشه نه اینکه بارون براش زیاد باشه چون یاد نگرفته که بزرگ باشه.
ما چون ظرفیت روخونه ای داریم تو خودمون جا نمی شیم و همه چیزهایی را که  خدا بهمون می ده پس می دیم.... خدای ماه رمضون ما بارون عطا و رحمتش را هم به دریا می ده و هم به روخونه...
کاش اگه نمی تونیم دریا باشیم برای شنیدن حرفهایی که تو دل روخونه ایمون میریزه جا باز کرده باشیم....

گاهی پرواز یک پروانه، نگاه معصومانه یک کودک، غروب، آغاز فرداها و .... آیه ای می شود؛ بهانه ای می شود تا دستهای خدا را در دستمان بگیریم و در راه آسمان قدم بزنیم
ولی...
گاهی آیاتش را میخوانیم، صدای دعوتش را می شنویم و از کنارشان رد می شویم،‏آنقدر دور می شویم تا تصور کنیم دیگر دیده نمی شویم یا حداقل احساس سنگینی نگاه بی تاب و منتظرش ر ا  نکنیم....
و این است داستان غریب آشنای زندگی مان...

دیروز دو فرشته دیدم. اولین فرشته مادری مهربان بود که فرزندش تازه به دنیا آمده بود و  نور پاک شدن از تمام گناهانی که داشته چهره اش را نورانی کرده بود و زیبا و فرشته دوم خود آن نوزاد بود که تازه قدم به دنیای ما گذاشته.
خواهر زاده عزیزم... مهدی جان؛
به دنیای ما خوش اومدی؛ دنیا دنیای خیلی خوبی اگه حواست جمع باشه و بدونی که باید به کجا برسی.تو دیروز آروم بودی خیلی آروم؛ انگار برات مهم نبود که اطرافت چی می گذره امیدارم همیشه اینقدر آروم بمونی و همیشه دنبال نگاه خدا باشی. شاید توی این چند روز اول احساس غریبی کنی ولی یادت باشه اینجا توی زمین هم خدا هست؛ خدا با همه مهربونیش هر روز معجزه طلوع آفتاب و زندگی را بهمون نشون می ده تا یادمون بیاره که نوری هست... .
حتما آدم خاصی بودی که تو یه روز خاص به دنیا اومدی پس هیچ وقت یادت نره که تو کلاس درس خودت برای خدا ویژه باشی.

علی کنار پدر کلاغ پَر بازی می کرد. پدر حالش خوب نبود، خس خسِ سینه و سرفه های پی در پی یادگاری های جنگش بودند.علی بازی را شروع کرد: کلاغ...پدر انگشتش را بلند کرد: پَر...
علی پرنده ها را شمارد و آخرین پرنده اش قاصدک بود. حالا نوبت پدر بود که بشمارد. به سختی شروع کرد:
پروانه...پَر؛ حاج علی....پَر؛ شهید باقری...پَر...؛ مصطفی...پَر.
اشک در چشم های علی حلقه بست. پدر گفت:‏آدم خوبا...و در حالیکه اشک از چشم هاش جاری بود گفت: پَر و سکوت کرد.
علی لحظاتی بعد انگشت پدر را بالا برد و آروم زمزمه کرد: بابا پَر...پروانه پَر...!